"पु.ल. देशपांडे" च्या विविध आवृत्यांमधील फरक
खूणपताका: विशेषणे टाळा |
|||
ओळ ३३: | ओळ ३३: | ||
== जीवन == |
== जीवन == |
||
मुंबईत जन्मलेले पु ल, पुण्याच्या [[फर्गसन महाविद्यालय|फर्ग्युसन महाविद्यालयात]] आणि सांगलीच्या विलिंग्डन महाविद्यालयात शिकले. ४० च्या दशकात साहित्यक्षेत्रात पदार्पण करण्यापूर्वी त्यांनी महाविद्यालयात शिक्षक या नात्यानेही काही काळ काम केले. ते १९४६ साली [[सुनीता देशपांडे|सुनीताबाईंशी]] विवाहबद्ध झाले. |
गावदेवी, मुंबईत ८-११-१९१९ रोजी जन्मलेले पु ल. ऊर्फ भाई, पुण्याच्या [[फर्गसन महाविद्यालय|फर्ग्युसन महाविद्यालयात]] आणि सांगलीच्या विलिंग्डन महाविद्यालयात शिकले. ४० च्या दशकात साहित्यक्षेत्रात पदार्पण करण्यापूर्वी त्यांनी महाविद्यालयात शिक्षक या नात्यानेही काही काळ काम केले. ते १९४६ साली [[सुनीता देशपांडे|सुनीताबाईंशी]] विवाहबद्ध झाले. |
||
मराठी साहित्य व संगीतातील उत्तुंग योगदानाव्यतिरिक्त पु. |
मराठी साहित्य व संगीतातील उत्तुंग योगदानाव्यतिरिक्त पु.लं.चे आकाशवाणी, दूरदर्शन, नाट्य व चित्रपट क्षेत्रातील कार्य लक्षणीय आहे. ते उत्तम संवादिनी वादक होते, तसेच त्यांनी काही चित्रपटांचे संगीत दिग्दर्शनही केले. |
||
पु. |
पु.लं.चे १२ जून, इ.स. २००० रोजी वयाच्या ८१ व्या वर्षी पुण्यात निधन झाले. |
||
==बालपण आणि शिक्षण== |
|||
पु.ल.देशपांडे यांचे वडील हे ’अडवाणी कागद कंपनी‘त दीडशे रुपये पगारावर फिरते विक्रेते होते. फिरतीवर असताना जेवणाखाण्याचा भत्ता मिळे. एकदा कोल्हापूरला असताना ते बहिणीकडे जेवले. त्यादिवशी त्यांनी भत्ता घेतला नाही. अशा तत्त्वनिष्ठ आणि सज्जन घरात पु.ल. जन्मले. |
|||
पु.ल.देशपांडे लहानपणापासूनच धष्टपुष्ट होते. वयाच्या दुसऱ्या वर्षी ते पाच वर्षांच्या मुलाएवढे दिसत. मात्र ते अतोनात हुशार होते. सतत काही ना काही करत असत. त्यांना स्वस्थ बसण्यासाठी घरचे लोक पैसा देऊ करायचे, पण हे पैसे त्यांच्या नशिबात नसत. आजोबांनी लिहून दिलेले आणि पु.लं.नी पाठ केलेले दहा-पंधरा ओळींचे पहिले भाषण पु.लं.नी वयाच्या पाचव्या वर्षी त्यांच्या शाळेत हावभावासहित खणखणीत आवाजात म्हणून दाखवले. अशी भाषणे सात वर्षे चालली. त्यानंतर मात्र, वयाच्या बाराव्या वर्षापासून पु.ल.देशपांडे स्वत:ची भाषणे स्वत:च लिहायला लागले, इतकेच नव्हे तर इतरांनाही भाषणे आणि संवाद लिहून देऊ लागले. |
|||
आपल्या घरात पु.ल.देशपांडे यांना खूप वाचन करायला आणि रेडिओवर संगीत ऐकायला मिळाले. ते घरीच बाजाची पेटी शिकले. टिळक मंदिरात एकदा बालगंधर्व आले असताना पु.लं.नी त्यांना पेटी वाजवून दाखवली.बालगंधर्वांनी शाबासकी व भावी कलाजीवनासाठी शुभेच्छा दिल्या. लोकांच्या वागण्यातील विसंगती आणि हास्यास्पद गोष्टी हेरून पु.ल. त्या लोकांच्या नकला करायचे, म्हणून घरी कुणी आले असताना पुरुषोत्तम जवळ नसलेलाच बरा असे आईला वाटे. पु.ल.देशपांड्यांची आई कारवारी, वडील कोल्हापूरचे आणि बहीण कोकणात दिलेली, त्यामुळे घरात भोजनात विविधता असे. यातूनच पु.ल. खाण्याचे शौकीन झाले. |
|||
वडिलांच्या मृत्यूमुळे पु.ल.देशपांडे गाण्याच्या, पेटीच्या व अन्य शिकवण्या करू लागले. ते शाळेत असल्यापासूनच भावगीते गायचे आणि गीतांना चाली लावायचे. कॉलेजात असताना त्यांनी राजा बढे यांच्या ’माझिया माहेरा जा‘ या कवितेला चाल लावली. आज ते गाणे मराठी भावसंगीतातला अनमोल ठेवा आहे. ग.दि.माडगूळकरांनी लिहिलेल्या आणि भीमसेन जोशींनी गायलेल्या ’इंद्रायणी काठी‘ला पु.लं.नी चाल लावली होती. हेही गाणे अजरामर झाले. |
|||
कॉलेजमध्ये असताना पु.ल. गायकांना साथ करीत. पु.ल. पेटी वाजवत, त्यांचा भाऊ रमाकांत तबला आणि मधुकर गोळवलकर सारंगी वाजवीत. मिळालेले १५ रुपये तिघेही वाटून घेत. पार्ले टिळक विद्यालयातून माध्यमिक शिक्षण पूर्ण करून पु.ल., मुंबईतील इस्माईल युसुफ कॉलेजातून इंटर व सरकारी लॉ कॉलेजमधून एल्एल.बी. झाले, आणि कलेक्टर कचेरी व प्राप्तीकर विभागात काही काळ नोकरी करून पुण्याला आले. त्यापूर्वी ते पेट्रोल रेशनिंग ऑफिसमध्ये कारकून आणि ओरिएंटल हायस्कूलमध्ये शिक्षक होते. पुण्याला आल्यावर त्यांनी फर्ग्युसन कॉलेजमधून बी.ए.आणि नंतर एम.ए. केले. |
|||
==लेखक-अभिनेते-नाटककार म्हणून कारकीर्दींची सुरुवात== |
|||
१९३७पासून नभोवाणीवर पु.ल.देशपांडे छोट्या मोठ्या नाटिकांत भाग घेऊ लागले. त्या वर्षी त्यांनी अनंत काणेकरांच्या ’पैजार‘ या श्रुतिकेत काम केले. १९४४ साली पु.लंनी लिहिलेले पहिले व्यक्तिचित्र - भट्या नागपूरकर - अभिरुची या नियतकालिकातून प्रसिद्ध झाले. याच दरम्यान ’सत्यकथा‘मधून पुलंनी लिहिलेल्या ’जिन आणि गंगाकुमारी‘ ह्या लघुकथेने रसिक वाचकांचे लक्ष वेधून घेतले, आणि पु.ल. लेखक झाले. |
|||
फर्ग्युसनमध्ये असताना पु.ल.देशपांडे यांनी चिंतामण कोल्हटकरांच्या ’ललितकलाकुंज‘ व ’नाट्यनिकेतन‘ या नाट्यसंस्थांच्या नाटकांतून भूमिका करायला सुरुवात केली, आणि पु. ल. नट झाले. |
|||
१९४८साली पु.ल.देशपांडे यांनी ’तुका म्हणे आता‘ हे नाटक आणि ’बिचारे सौभद्र‘ हे प्रहसन लिहिले, आणि पु.ल. नाटककार झाले. |
|||
==चित्रपटसृष्टीत पदार्पण== |
|||
१९४७ ते १९५४ या काळात ते चित्रपटात रमले. ’वंदे मातरम्‘, ’दूधभात‘ आणि ’गुळाच्या गणपती‘त ते त्यांच्या अष्टपैलू कामगिरीने प्रसिद्धीस आले. म्हणजे चित्रपटाचे कथा, पटकथा, काव्य, संगीत, भूमिका आणि दिग्दर्शन सर्वच पुलंचे असे. |
|||
१९४७सालच्या मो.ग.रांगणेकरांच्या ’कुबेर‘ या चित्रपटाला संगीत देऊन पु.ल.देशपांडे संगीत दिग्दर्शक झाले. चित्रपटातील गाणी त्यांनी म्हटली होती. आता ते पार्श्वगायकही झाले होते. वंदे मातरम्मध्ये पुल त्यांच्या आणि सुनीताबाई यांच्या प्रमुख भूमिका होत्या. त्या करून पु.ल. चित्रपटअभिनेते झाले. पु.ल.देशपांडे यांचा ’देवबाप्पा’ चित्रपटसृष्टीत अविस्मरणीय ठरला. ’नाच रे मोरा’ हे अवीट गोडीचे गाणे अजूनही मुलांचे आवडते गाणे आहे. ’पुढचं पाऊल‘ या चित्रपटात त्यांनी ’कृष्णा महारा‘ची भूमिका केली, आणि ते अभिनयसंपन्न नट म्हणून प्रसिद्धीस आले. |
|||
१९५५मध्ये पु.ल.देशपांडे ’आकाशवाणी‘त (ऑल इंडिया रेडिओत) नोकरीला लागले. |
|||
== उल्लेखनीय == |
== उल्लेखनीय == |
१४:२५, ५ ऑगस्ट २०१२ ची आवृत्ती
पु.ल. देशपांडे | |
---|---|
चित्र:पु.ल.देशपांडे.jpg पु. ल. देशपांडे | |
जन्म नाव | पुरुषोत्तम लक्ष्मण देशपांडे |
टोपणनाव | पु.ल. |
जन्म |
नोव्हेंबर ८, इ.स. १९१९ मुंबई |
मृत्यू |
जून १२, इ.स. २००० पुणे |
राष्ट्रीयत्व | भारतीय |
कार्यक्षेत्र |
नाटक, साहित्य, संगीत, विनोद, तत्वज्ञान, दूरचित्रवाणी |
वडील | लक्ष्मण देशपांडे |
पत्नी | सुनीता देशपांडे |
पुरस्कार |
पद्मश्री सन्मान महाराष्ट्र भूषण साहित्य अकादमी महाराष्ट्र राज्य वाङमय पुरस्कार साहित्य संमेलनाचे अध्यक्ष |
पुरुषोत्तम लक्ष्मण देशपांडे, अर्थात पु.ल. देशपांडे (नोव्हेंबर ८, इ.स. १९१९ - जून १२, इ.स. २०००) हे लोकप्रिय मराठी लेखक, नाटककार, नट, कथा व पटकथाकार, दिग्दर्शक आणि संगीतदिग्दर्शक होते. त्यांना महाराष्ट्राचे लाडके बहुरूपी व्यक्तिमत्त्व असे म्हटले जायचे. त्यांच्या आद्याक्षरांवरून महाराष्ट्रात ते प्रेमाने पु. ल. म्हणून ओळखले जातात.
'गुळाचा गणपती' या 'सबकुछ पु. ल.' म्हणून गाजलेल्या चित्रपटात त्यांच्या प्रतिभेच्या विविध पैलूंचे दर्शन घडते.
जीवन
गावदेवी, मुंबईत ८-११-१९१९ रोजी जन्मलेले पु ल. ऊर्फ भाई, पुण्याच्या फर्ग्युसन महाविद्यालयात आणि सांगलीच्या विलिंग्डन महाविद्यालयात शिकले. ४० च्या दशकात साहित्यक्षेत्रात पदार्पण करण्यापूर्वी त्यांनी महाविद्यालयात शिक्षक या नात्यानेही काही काळ काम केले. ते १९४६ साली सुनीताबाईंशी विवाहबद्ध झाले.
मराठी साहित्य व संगीतातील उत्तुंग योगदानाव्यतिरिक्त पु.लं.चे आकाशवाणी, दूरदर्शन, नाट्य व चित्रपट क्षेत्रातील कार्य लक्षणीय आहे. ते उत्तम संवादिनी वादक होते, तसेच त्यांनी काही चित्रपटांचे संगीत दिग्दर्शनही केले.
पु.लं.चे १२ जून, इ.स. २००० रोजी वयाच्या ८१ व्या वर्षी पुण्यात निधन झाले.
बालपण आणि शिक्षण
पु.ल.देशपांडे यांचे वडील हे ’अडवाणी कागद कंपनी‘त दीडशे रुपये पगारावर फिरते विक्रेते होते. फिरतीवर असताना जेवणाखाण्याचा भत्ता मिळे. एकदा कोल्हापूरला असताना ते बहिणीकडे जेवले. त्यादिवशी त्यांनी भत्ता घेतला नाही. अशा तत्त्वनिष्ठ आणि सज्जन घरात पु.ल. जन्मले.
पु.ल.देशपांडे लहानपणापासूनच धष्टपुष्ट होते. वयाच्या दुसऱ्या वर्षी ते पाच वर्षांच्या मुलाएवढे दिसत. मात्र ते अतोनात हुशार होते. सतत काही ना काही करत असत. त्यांना स्वस्थ बसण्यासाठी घरचे लोक पैसा देऊ करायचे, पण हे पैसे त्यांच्या नशिबात नसत. आजोबांनी लिहून दिलेले आणि पु.लं.नी पाठ केलेले दहा-पंधरा ओळींचे पहिले भाषण पु.लं.नी वयाच्या पाचव्या वर्षी त्यांच्या शाळेत हावभावासहित खणखणीत आवाजात म्हणून दाखवले. अशी भाषणे सात वर्षे चालली. त्यानंतर मात्र, वयाच्या बाराव्या वर्षापासून पु.ल.देशपांडे स्वत:ची भाषणे स्वत:च लिहायला लागले, इतकेच नव्हे तर इतरांनाही भाषणे आणि संवाद लिहून देऊ लागले.
आपल्या घरात पु.ल.देशपांडे यांना खूप वाचन करायला आणि रेडिओवर संगीत ऐकायला मिळाले. ते घरीच बाजाची पेटी शिकले. टिळक मंदिरात एकदा बालगंधर्व आले असताना पु.लं.नी त्यांना पेटी वाजवून दाखवली.बालगंधर्वांनी शाबासकी व भावी कलाजीवनासाठी शुभेच्छा दिल्या. लोकांच्या वागण्यातील विसंगती आणि हास्यास्पद गोष्टी हेरून पु.ल. त्या लोकांच्या नकला करायचे, म्हणून घरी कुणी आले असताना पुरुषोत्तम जवळ नसलेलाच बरा असे आईला वाटे. पु.ल.देशपांड्यांची आई कारवारी, वडील कोल्हापूरचे आणि बहीण कोकणात दिलेली, त्यामुळे घरात भोजनात विविधता असे. यातूनच पु.ल. खाण्याचे शौकीन झाले.
वडिलांच्या मृत्यूमुळे पु.ल.देशपांडे गाण्याच्या, पेटीच्या व अन्य शिकवण्या करू लागले. ते शाळेत असल्यापासूनच भावगीते गायचे आणि गीतांना चाली लावायचे. कॉलेजात असताना त्यांनी राजा बढे यांच्या ’माझिया माहेरा जा‘ या कवितेला चाल लावली. आज ते गाणे मराठी भावसंगीतातला अनमोल ठेवा आहे. ग.दि.माडगूळकरांनी लिहिलेल्या आणि भीमसेन जोशींनी गायलेल्या ’इंद्रायणी काठी‘ला पु.लं.नी चाल लावली होती. हेही गाणे अजरामर झाले.
कॉलेजमध्ये असताना पु.ल. गायकांना साथ करीत. पु.ल. पेटी वाजवत, त्यांचा भाऊ रमाकांत तबला आणि मधुकर गोळवलकर सारंगी वाजवीत. मिळालेले १५ रुपये तिघेही वाटून घेत. पार्ले टिळक विद्यालयातून माध्यमिक शिक्षण पूर्ण करून पु.ल., मुंबईतील इस्माईल युसुफ कॉलेजातून इंटर व सरकारी लॉ कॉलेजमधून एल्एल.बी. झाले, आणि कलेक्टर कचेरी व प्राप्तीकर विभागात काही काळ नोकरी करून पुण्याला आले. त्यापूर्वी ते पेट्रोल रेशनिंग ऑफिसमध्ये कारकून आणि ओरिएंटल हायस्कूलमध्ये शिक्षक होते. पुण्याला आल्यावर त्यांनी फर्ग्युसन कॉलेजमधून बी.ए.आणि नंतर एम.ए. केले.
लेखक-अभिनेते-नाटककार म्हणून कारकीर्दींची सुरुवात
१९३७पासून नभोवाणीवर पु.ल.देशपांडे छोट्या मोठ्या नाटिकांत भाग घेऊ लागले. त्या वर्षी त्यांनी अनंत काणेकरांच्या ’पैजार‘ या श्रुतिकेत काम केले. १९४४ साली पु.लंनी लिहिलेले पहिले व्यक्तिचित्र - भट्या नागपूरकर - अभिरुची या नियतकालिकातून प्रसिद्ध झाले. याच दरम्यान ’सत्यकथा‘मधून पुलंनी लिहिलेल्या ’जिन आणि गंगाकुमारी‘ ह्या लघुकथेने रसिक वाचकांचे लक्ष वेधून घेतले, आणि पु.ल. लेखक झाले.
फर्ग्युसनमध्ये असताना पु.ल.देशपांडे यांनी चिंतामण कोल्हटकरांच्या ’ललितकलाकुंज‘ व ’नाट्यनिकेतन‘ या नाट्यसंस्थांच्या नाटकांतून भूमिका करायला सुरुवात केली, आणि पु. ल. नट झाले.
१९४८साली पु.ल.देशपांडे यांनी ’तुका म्हणे आता‘ हे नाटक आणि ’बिचारे सौभद्र‘ हे प्रहसन लिहिले, आणि पु.ल. नाटककार झाले.
चित्रपटसृष्टीत पदार्पण
१९४७ ते १९५४ या काळात ते चित्रपटात रमले. ’वंदे मातरम्‘, ’दूधभात‘ आणि ’गुळाच्या गणपती‘त ते त्यांच्या अष्टपैलू कामगिरीने प्रसिद्धीस आले. म्हणजे चित्रपटाचे कथा, पटकथा, काव्य, संगीत, भूमिका आणि दिग्दर्शन सर्वच पुलंचे असे.
१९४७सालच्या मो.ग.रांगणेकरांच्या ’कुबेर‘ या चित्रपटाला संगीत देऊन पु.ल.देशपांडे संगीत दिग्दर्शक झाले. चित्रपटातील गाणी त्यांनी म्हटली होती. आता ते पार्श्वगायकही झाले होते. वंदे मातरम्मध्ये पुल त्यांच्या आणि सुनीताबाई यांच्या प्रमुख भूमिका होत्या. त्या करून पु.ल. चित्रपटअभिनेते झाले. पु.ल.देशपांडे यांचा ’देवबाप्पा’ चित्रपटसृष्टीत अविस्मरणीय ठरला. ’नाच रे मोरा’ हे अवीट गोडीचे गाणे अजूनही मुलांचे आवडते गाणे आहे. ’पुढचं पाऊल‘ या चित्रपटात त्यांनी ’कृष्णा महारा‘ची भूमिका केली, आणि ते अभिनयसंपन्न नट म्हणून प्रसिद्धीस आले.
१९५५मध्ये पु.ल.देशपांडे ’आकाशवाणी‘त (ऑल इंडिया रेडिओत) नोकरीला लागले.
उल्लेखनीय
- दूरदर्शनच्या पहिल्यावाहिल्या प्रसारणासाठी पंडित नेहरूंची दूरदर्शनसाठी मुलाखत घेणारे पुलं हे भारतीय दूरदर्शनचे पहिले मुलाखतकार होते.
- साहित्य अकादमी, संगीत नाटक अकादमी या दोहोंचे पुरस्कार मिळवणाऱ्या मोजक्या प्रतिभावंतात पुलंचा समावेश होतो.
कार्य
चित्रपट
वर्ष | चित्रपट | भाषा | सहभाग |
---|---|---|---|
१९४७ | कुबेर | मराठी | अभिनय |
१९४८ | भाग्यरेषा | मराठी | अभिनय |
१९४८ | वंदेमातरम् | मराठी | अभिनय |
१९४९ | जागा भाड्याने देणे आहे | मराठी | पटकथा, संवाद |
१९४९ | मानाचे पान | मराठी | कथा-पटकथा-संवाद (ग.दि.माडगूळकरांच्या सह); संगीत |
१९४९ | मोठी माणसे | मराठी | संगीत |
१९५० | गोकुळचा राजा | मराठी | कथा, पटकथा, संवाद |
१९५० | जरा जपून | मराठी | पटकथा, संवाद |
१९५० | जोहार मायबाप | मराठी | अभिनय |
१९५० | नवरा बायको | मराठी | कथा, पटकथा, संवाद, संगीत |
१९५० | पुढचे पाऊल | मराठी | पटकथा, संवाद(ग.दि.माडगूळकरांच्या सह); अभिनय |
१९५० | वर पाहिजे | मराठी | कथा (अच्युत रानडे यांच्या सह); संवाद |
१९५० | देव पावला | मराठी | संगीत |
१९५२ | दूध भात | मराठी | कथा, पटकथा, संवाद, गीतरचना, संगीत |
१९५२ | घरधनी | मराठी | पटकथा, संवाद, गीतरचना, संगीत |
१९५२ | संदेश | हिंदी | कथा, पटकथा, संवाद (संवादाचे हिंदी भाषांतर: मीर असगर अली) |
१९५३ | देवबाप्पा | मराठी | पटकथा, संवाद, संगीत, गीतरचना(ग.दि.माडगूळकरांच्या सह) |
१९५३ | नवे बिर्हाड | मराठी | संवाद, संगीत |
१९५३ | गुळाचा गणपती | मराठी | कथा, पटकथा, संवाद, संगीत, अभिनय, दिग्दर्शन |
१९५३ | महात्मा | मराठी, हिंदी, इंग्रजी | कथा |
१९५३ | अंमलदार | मराठी | पटकथा, संवाद, संगीत, अभिनय |
१९५३ | माईसाहेब | मराठी | पटकथा, संवाद |
१९६० | फूल और कलियाँ | हिंदी | कथा, पटकथा |
१९६३ | आज और कल | हिंदी | कथा, पटकथा |
लेख/कथा/कादंबरी
विनोद
- खोगीरभरती (१९४९)
- नस्ती उठाठेव (१९५२)
- बटाट्याची चाळ (१९५८)
- गोळाबेरीज (१९६०)
- असा मी असामी (१९६४)
- हसवणूक (१९६८)
- खिल्ली (१९८२)
- कोट्याधीश पु.ल. (१९९६)
- अघळ पघळ (पुस्तक) (१९९८)
- उरलं सुरलं (१९९९)
- पुरचुंडी (१९९९)
- मराठी वाङमयाचा (गाळीव) इतिहास(१९९४)
प्रवासवर्णन
- अपूर्वाई (१९६०)
- पूर्वरंग (१९६३)
- जावे त्यांच्या देशा (१९७४)
- वंगचित्रे (१९७४)
व्यक्तिचित्रे
- गणगोत (१९६६)
- गुण गाईन आवडी (१९७५)
- व्यक्ती आणि वल्ली (काल्पनिक) (१९६६)
- मैत्र (१९९९)
- आपुलकी (१९९९)
- स्वागत (१९९९)
कादंबरी (अनुवाद)
- काय वाट्टेल ते होईल (१९६२) (मूळ लेखक: जॉर्ज पापाश्विली आणि हेलन पापाश्विली)
- एका कोळियाने (१९६५) (मूळ कथा: The Old Man and the Sea लेखक : अर्नेस्ट हेमिंग्वे)
- कान्होजी आंग्रे
चरित्र
गांधीजी (२ ऑक्टोबर १९७०)
संकीर्ण
रेडिओवरील भाषणे आणि श्रुतिका भाग १
रेडिओवरील भाषणे आणि श्रुतिका भाग २
रंगमंच
एकपात्री प्रयोग
- बटाट्याची चाळ (१९५८ -- )
नाटक
- तुका म्हणे आता (१९४८)
- अंमलदार (नाटक) (१९५२) (मूळ लेखक - निकोलाय गोगोल)
- भाग्यवान (१९५३)
- तुझे आहे तुजपाशी (१९५७)
- सुंदर मी होणार (१९५८)
- पहिला राजा/आधे अधुरे (१९७६) (मूळ लेखक: जगदीशचंद्र माथुर)
- तीन पैशाचा तमाशा (१९७८) (मूळ लेखक - बेर्टोल्ट ब्रेश्ट्)
- राजा ओयदिपौस (१९७९) (मूळ लेखक - सोफोक्लीझ)
- ती फुलराणी (१९७४) (मूळ लेखक - जॉर्ज बर्नार्ड शॉ) (मूळ नाटक - पिग्म्यालियन)
- एक झुंज वार्याशी (१९९४)
- वटवट (१९९९)
एकांकिका-संग्रह
- मोठे मासे आणि छोटे मासे (१९५७)
- विठ्ठल तो आला आला (१९६१)
- आम्ही लटिके ना बोलू (१९७५)
लोकनाट्य
- पुढारी पाहिजे (१९५१)
- वार्यावरची वरात
काही विनोदी कथा
- एका रविवारची कहाणी
- बिगरी ते मॅट्रिक
- हरी तात्या
- मुंबईकर, पुणेकर का नागपूरकर?
- म्हैस
- मी आणि माझा शत्रुपक्ष
- पाळीव प्राणी
- पानवाला
- काही नवे ग्रहयोग
- माझे पौष्टिक जीवन
- पेस्तन काका
- रावसाहेब
- सखाराम गटणे
- नामू परीट
- उरलासुरला
- नारायण
- अंतू बरवा
संदर्भ
बाह्य दुवे
- Pages with empty citations
- मराठी चित्रपटअभिनेते (पुरुष)
- इ.स. १९१९ मधील जन्म
- इ.स. २००० मधील मृत्यू
- अखिल भारतीय मराठी साहित्य संमेलनांचे अध्यक्ष
- पद्मश्री पुरस्कारविजेते
- पु.ल. देशपांडे
- मराठी गायक
- मराठी गीतकार
- मराठी चित्रपटअभिनेते
- मराठी पटकथाकार
- मराठी नाटककार
- मराठी नाट्यअभिनेते
- मराठी लेखक
- मराठी संगीतकार
- मराठी संवादलेखक
- महाराष्ट्र राज्य वाङमय पुरस्काराने सन्मानित
- महाराष्ट्र भूषण पुरस्काराने सन्मानित
- संवादिनी वादक
- साहित्य अकादमी पुरस्कारविजेते
- संगीत नाटक अकादमी पुरस्कारविजेते