सदस्य:Aditya tamhankar
 |
|---|
|
The Cricket Star |
सदस्य आदित्य ताम्हनकरने तयार केलेल्या याद्या[संपादन]
- २०१८मध्ये आंतरराष्ट्रीय क्रिकेट सामन्यांत खेळाडूंनी केलेल्या शतकांची यादी
- इ.स. २०२० मध्ये आंतरराष्ट्रीय क्रिकेट सामन्यांत खेळाडूंनी केलेल्या शतकांची यादी
- भारतीय क्रिकेट संघाने खेळलेल्या कसोटी सामन्यांची यादी
- भारतीय क्रिकेट संघाने खेळलेल्या आंतरराष्ट्रीय एकदिवसीय सामन्यांची यादी
- भारतीय क्रिकेट संघाने खेळलेल्या आंतरराष्ट्रीय ट्वेंटी२० सामन्यांची यादी
- आंतरराष्ट्रीय एकदिवसीय क्रिकेट स्पर्धांची यादी
आफळे बुआ किर्तन[संपादन]
भाग १ : उत्तरार्ध[संपादन]
राष्ट्रीय किर्तनकार ह.भ.प चारूदत्त आफळे बुआ यांचे शिवचरित्र किर्तन
भाग १
शिवरायांच्या कर्तुत्वाचं मूल्यमापन सुरू करण्यापूर्वी आधी आक्रमणाचं मूल्यमापन पूर्ण करू मग कर्तुत्वाकडे जाऊ. कारण आतापर्यंत भारतवर्षामध्ये ज्या ज्या म्हणून स्वाऱ्या झाल्या, त्या त्या स्वाऱ्या परतवून लावण्यासाठी प्रत्येक वेळेला भारतीय वीरांनी जो काही अट्टाहास केला पण या सर्वांपेक्षा शिवरायांचं महत्त्व वेगळं ठरतं याच कारण अगदी भारताचा जो प्राप्त इतिहास आहे, म्हणजे माहितीतला जो प्राप्त इतिहास आहे तो साधारणतः सिकंदराच्या स्वारी पासून सुरू होतो. सिकंदरच्या स्वारी पासून भारताला बचाव करणारे चाणक्य-चंद्रगुप्त असोत किंवा त्याच्यानंतर यशोधर्मा आणि विक्रमादित्य यांनी शकांची, हुणांची, कुशाणांची आक्रमणे परतावून भारताल सुरक्षित ठेवले अश्या सर्व महाविरांच्या कर्तुत्वाला तितकाच मोठा नमस्कार करावा लागेल जितका आपण शिवरायांच्या कर्तुत्वाला करतो. पण हा नमस्कार करताना एक लक्षात ठेवायला हवं की आतापर्यंतचं आक्रमण हे बहुतांशी राजकीय आक्रमण होते. सत्ता मिळविण्यासाठी झालेले आक्रमण होते, राज्य मिळवण्यापुरतं झालेलं आक्रमण. त्यामुळे धर्मामध्ये ढवळाढवळ कोणी कुणाच्या केली नाही. कुणाच्या धार्मिक आचार-विचारांवरती गदा कुठेही आली नव्हती. पण साधारणत: इसवी सनाच्या ७११ नंतर भारतामध्ये आलेल्या आक्रमणाचा मुळ उद्देश नुस्त राज्य वाढवणे नव्हे तर आपल्या ध्वजाखाली सर्व विश्वाला आणणे हे एक धार्मिक कर्तव्य लक्षात घेऊन आपल्यावर ती स्वारी झाली. अर्थात तेच ध्येय घेऊन यवनांची प्रत्येकच राष्ट्रावर स्वारी झाली. कोणत्याही देशावर आक्रमण करताना फक्त सत्ता हा महत्वाचा विषय नव्हता तर ती भूमी आपल्या धर्माच्या अधीन राहण्यासाठी वाट्टेल त्या अत्याचाराचे कळस करणे असल्या महाक्रुर गोष्टीनीच इसवी सन ७११ पासूनचा भारतवर्षाचा इतिहास भयानक, रक्तरंजीत दिसतो.
पण भारतीयांच आणखी एक दुर्देव असं की या आक्रमणानी का कोणास ठाऊक पण शहाणं होणं आम्हाला जमलं नाही. हा ही आमच आजार लक्षात घ्यायला हरकत नाही. याचं साधं सोप्प उत्तर सांगतो म्हणजे आपल्या लक्षात येईल. सिकंदराची स्वारी झाली पण तो काही भारतीयांना फारसं ग्रीक करण्याच्या भानगडीत पडला नाही. कुशाण आले पण भारतीयांना काही कुशाण करण्याच्या मागे ते पडले नाहीत किंबहुना त्यांच्यावरच बौद्धांचा किंवा जैनांचा प्रभावच इतका जबरदस्त पडला की त्यांनी या धर्मांपैकी एक पंथ कुशाणांनी स्वीकारला.
परिणामत: पुढच्या कालखंडामध्ये मोहम्मद बिन कासिम ची ७११ मध्ये भारतावर पहिली प्रचंड मोठी सिंधच्या बाजूने स्वारी झाली. याच्यानंतर पहिला बाटवाबाटवीचा जो हैदोस उसळला किंबहुना आपल्याला सातत्याने लक्षात येतं की तत्कालिन राजे शौर्यामध्ये कुठेही कमी पडले नाहीत. विरत्वामध्ये नाही कमी पडले. भारताला पहिली किळस आली ती क्रौर्याची. कारण हे युद्ध सैनिकांपुरतं राहत नव्हतं. नागरिकांची सरसकट कत्तल करत सुटावं, समाजामध्ये समोर दिसतील तेवढ्या मुलखातली जनावरं देखील बेचिराख करावीत, शेतीचा विध्वंस करावा, मालमत्ता उद्ध्वस्त करावी, देवळं वाट्टेल तशी पाडावीत आणि त्यातल्या मुर्तींचं अत्यंत पावित्र्यभंजन करावं या सगळ्या क्रुरतेला माणसं विटली. नको बाबा ताप! पण अशारितीने आपली संख्या धडाधड परधर्मामध्ये जाते हे बघितल्यावर किमान तत्कालिन धर्माचार्यांनी पटकन एकत्र येऊन जर एक निर्णय केला असता की अशापद्धतीने आपली संख्या भराभरा निघून जाणं याच्यात आपली फार मोठी हानी आहे. तर ताबडतोब आपण एक विधीसंकल्प असा केला पाहिजे की ज्यायोगे एक यावनी आक्रमण सिंधवरती आलं, दाहिर राजाने त्याला मुहतोड जवाब दिला आणि सिंधवर आलेलं आक्रमण परतावून लावला पण अर्थातच प्रचंड मोठी लोकसंख्या यवन झाली ती तशीच राहिली, ती नाही परत हिंदू झाली. आता पुन्हा जेव्हा यवनांचं आक्रमण होईल तेव्हा ही लोकसंख्या त्यांना मदत करायला उभी राहणार. याच्याऐवजी आता दाहिर राजा जिंकलाच आहे आणि आत्ता परधर्मामध्ये गेलेले हे ताजे लोक आहेत. या क्षणाला जर दाहिर राजाने पटकन जाहिर केलं की ज्यांना ज्यांना भीतीमुळे धर्म सोडावा लागला आणि ज्यांना आपणहून पुन्हा धर्मात यायची ईच्छा आहे त्यांच्यासाठी ताबडतोब आपल्याला सोय आहे. अमुक कुंड आहे. यात आंघोळी करा, पुर्वीचे हिंदू नाव पुन्हा धारण करा, कपाळी गंध लावा आणि जावा आपापल्या घरी. हिंदूंची दारं जाणाऱ्यांसाठी उघडी राहिली आणि यवनांची संख्या भारतामध्ये कायम राखायला मदत दुर्दैवाने हिंदूंनीच जास्त केली. यवनाच्या तावडीमध्ये सापडलेले अनेक हिंदू हिकमतीने सुटून परत यायचा प्रयत्न करत होते पण आमच्याच घरच्यांनी नंतर ती दारं लावून टाकली, आता येऊच नका ! परिणामत: धर्मशास्त्र्यांनी नाकारलं, समाजाने नाकारलं. असा नाकारलेला माणूस जास्त कडवट होतो. अधिक द्वेष्टा होतो.
आणि असं लक्षात आलं तर आपल्याला दिसेल की इसवी सन ७०० पासून, ७वे शतक, ८व्या शतकापर्यंत भारतावर आक्रमणे होत राहिली आणि त्याला आपण तोंड देत राहिलो. पण १०व्या शतकात मोहम्मद घुरी ची स्वारी झाली ती निर्णायक झाली ज्या स्वारीमध्ये दिल्लीच्या सिंहासनावर पहिल्यांदा यवनांचा पाय लागला जो जवळजवळ पुढची हजार वर्ष पुसता आला नाही. पण घुरी तरी कोण होता? आपल्याला आश्चर्य वाटेल की घुरी ही संपुर्ण जमात हिंदूंची होती जी दुर्दैवाने तलवारीच्या जोरावर बाटवली गेली आणि आम्ही परत स्वधर्मामध्ये घेतली नाही म्हणून जास्त कडवट झाली.
जसं शिंप्यांच्या भाषेत एखाद्या कपड्याला रंग टिकेलच असं नसतं. पण त्या कपड्याचा रंग दुसऱ्या कपड्याला लागला की जात नाही. त्याची गॅरेंटी देता येते. आता हा रंग जाणार नाही. का? कारण ह्याचा रंग ह्या कपड्याला लागला. तसं काहीतरी विचित्र होऊन बसायचं आपल्या आयुष्यात. येथे आपण परकीय आक्रमणासोबतच आपण आपल्यातले दोषसुद्धा समजून घेतले पाहिजेत. याचं कारण म्हणजे उद्या पुन्हा एकदा बलसागर भारत घडवायचा असेल तर आम्हाला कोणती पथ्य पाळली पाहिजेत हेही दिसायला हवं. पहिलं तुमच्या आमच्या मनावर आळसाचं प्रमाण म्हणजे संकटाचा अभ्यासच पुरेसा नाही. परिणामत: त्या संकटावर काय योजना करावी हे डोक्यातच नाही. आता आपल्याला जडलेला दुसरा रोग म्हणजे एक राष्ट्रीयत्वाचा सात्यताने अभाव. हा रोग दुर्दैवाने आजतागायतही थोड्या प्रमाणात शिल्लक आहे हिंदुस्थानात. अजूनही तो शिल्लक आहे. कधी आम्ही तुम्ही याचं उच्चाटन पुण्याईनं करतोय हाचि भगवंत वाट पाहतोय. तो म्हणजे एक राष्ट्रीयत्वाचा सात्यताने अभाव.
सिंधवर आक्रमण झालं की उत्तर प्रदेश त्याच्या मदतीला जायलाच तयार नाही. सिंध बघून घेईल! राजस्थानवर आक्रमण झालं तर गुजरात म्हणतं मी कशाला जाऊ? पंजाबवर आक्रमण झालं तर बंगाल म्हणतं मी कशाला जाऊ? इतकच नव्हे तर मध्यंतरीच्या काळामध्ये आमच्य बारा ज्योर्तिंलिंगांपैकी असलेलं एक पवित्र सोमनाथाचं शिवमंदिर गझनी ने तोफा लावून फोडलं, त्याच्यातून लक्षावधी रुपयांची लूट त्याने नेली. हे मंदिर वाचवण्यासाठी तत्कालिन गुजरातच्या राजाने विनंतीवजा एक अर्ज काढला होता की आसपासचे आपण सर्व राजपूत राजे पटकन एकत्र होऊ आणि सोमनाथ वाचवूया. बाकीचे राजे म्हणाले, हा प्रश्न गुजरातचा आहे.' पण सोमनाथावर झालेलं आक्रमण हे हिंदूंच्या बारा ज्योर्तिंलिंगांपैकी झालं आहे मग भले माझा गुजरातशी प्रेमसंबंध असो वा नसो सोमनाथ वाचवण्यासाठी आपण सर्व एकत्र जाऊ. हा एक राष्ट्रीयत्वाचा सात्यताने अभाव. सात्यताने! पृथ्वीराजाचं राज्य गेलं ते मोहम्मद घुरीच्या पराक्रमाने मुळीच नव्हे. तर इतिहास सांगतो मोहम्मद घुरीने जवळजवळ १० वेळा स्वारी केली होती दिल्लीवर पण पृथ्वीराजाने त्याला असा काही जवाब दिला की मोहम्मदाला जागेवर उभा नाही राहता आलं. या पृथ्वीराजाच्या पराक्रमामुळे जयचंदाची कन्या त्याच्या प्रेमात पडली. तिने आपल्या वडिलांच्या विरोधात जाऊन पृथ्वीराजाशी विवाह केला आणि सासरा इतका बिथरला की आता माझा अपमान भरून काढण्यासाठी सगळ्या भारताला वेठीस धरेन. नाही या पृथ्वीराजाचा नायनाट केला तर नाव जयचंद लावणार नाही.
पण दुर्दैवाने या कोणाच माणसाला धर्मशिक्षण नव्हतं की काय देव जाणे. की ह्या आपल्या मुर्खपणासाठी तुला पृथ्वीराजाला शासन करताना देशाची काय अवस्था होईल हा विचार कसा नाही तुझ्या डोक्यात येत? जयचंदाने नाही केला विचार. नाही केला! मुळात जयचंदाने घुरीच्या लोकांना गुप्त वाटा दाखवल्या त्याच्या जोरावर घुरी आत शिरला, पृथ्वीराजाला पकडून कैद केला आणि पृथ्वीराजाला घुरी विचारतो, "हे पृथ्वीराजा, आज मी तुझ्याशी कसा वागू?" पृथ्वीराज म्हणाला, "मी तुला दहा वेळा माफ करून सोडलाय." अर्थात दहा वेळा सोडणं हा सुद्धा पृथ्वीराजा सद्गुण नाही म्हणता येणार तर तो राष्ट्रद्रोहच म्हणायला लागेल. व्यक्तीगत तुमचा कोणी अपमान केला असता. तीन वेळा तुम्ही त्याला सोडलं असतं त्याला कोणी नाही म्हटलं नसतं पण ज्याने राष्ट्राची खोडी काढली अश्या माणसाला स्वत:च्या ओदार्याच्या टिमक्या मिरवण्यासाठी दहा वेळा सोडणं हा राष्ट्राशी द्रोह झालेला होता! ज्यानी लक्षावधी नागरिकांच्या आयुष्याच्या कत्तली करुन दाखविल्या त्याला फक्त तुम्ही उदार आहात हे जगाला दाखवण्यासाठी सोडून देणं हा मुर्खपणा झाला होता.
परिणामत: घुरीला पृथ्वीराज म्हणतो, "घुरी, मी तुला दहा वेळा सोडलं आहे तर तू ही मला एकदा संधी द्यायला हवीस." घुरीनं उत्तर दिलं, "अरे पृथ्वीराजा, शरण आलेल्यावर दया दाखवण्याची गाढवी प्रवृत्ती तुम्ही सांभाळा. हे आम्हाला लखलाभ होण्यासारखं नाही." त्याने पृथ्वीराजाला तर मारलाच पण इतिहास असं सांगतो की जयचंद राठोड ज्याने ही फितुरी केली होती, ज्याने आपल्या जावयाच्या विरुद्ध हे मुर्खपणाचं षडयंत्र रचलं होतं, त्या जयचंदाचं काय झालं पुढे? त्या जयचंदालासुद्धा काकडी सोलल्यासारखा चामडी सोलून राजधानीच्या वेशीवर टांगून गिधाडांना खाऊ घातला. अरे! जो आपल्या जावयाचं चांगलं चिंतत नाही तो माझं काय चांगलं चिंतणार आहे.