"अनुनासिक" च्या विविध आवृत्यांमधील फरक

Content deleted Content added

Inline

१४:५८, २३ जून २०१२ ची आवृत्ती

बोलताना जो नाकातून ओझरता असा उच्चार होतो त्या उच्चाराला अनुनासिक असे म्हणतात. आणि ज्या (वर्णाचा)अक्षराचा असा उच्चार होतो त्या अक्षराला अनुनासिक उच्चाराचे अक्षर असे म्हणतात. उदा० अं, हं, (के)लें, हिंदीमधले माँ, फ़्रेन्चमधले रेस्तरां वगैरे. मराठी मुळाक्षरांमध्ये ङ, ञ, ण, न, म ही पाच नासिक्य व्यंजने आहेत. या नासिक्य व्यंजनांपैकी ङ आणि ञ या वर्णांचा उच्चार शुद्ध अनुनासिक होतो. मात्र या पाचांमधल्या कोणत्याही अक्षराचा लगेच पुढे आलेल्या व्यंजनाशी संयोग झाला की त्या जोडाक्षराचा खणखणीत अनुनासिक उच्च्चार करतात. मात्र नासिक्य वर्णाचा(पर-सवर्णाचा) असा संयोग फक्त त्याच वर्गातील व्यंजनाशी करावा असा संस्कृतमध्ये संकेत आहे. (उदा० क, ख,ग, घ या अक्षरांचा ’ङ’ हा पर(पुढचा)-सवर्ण).

उदाहरणे

पर-सवर्ण जोडलेल्या व्यंजनाच्या उच्चाराचा शब्द	हा शब्द मराठीत शुद्धलेखनाच्या नियमांसअनुसरून पर-सवर्णाच्या ऐवजी या रकान्यात दिल्याप्रमाणे अनुस्वार देऊन लिहावा
दङ्गा	दंगा
झाञ्ज,	झांज,
बण्ड,पाण्डे	बंड,पांडे
खन्त,यन्दा,कान्दा,रान्धा	खंत,यंदा,कांदा,रांधा,
सम्प	संप

तत्सम

खणखणीत नाकात उच्चारले जाणारे अनुस्वारयुक्त तत्सम शब्द हिंदी-संस्कृतमध्ये लिहिताना पर-सवर्णयुक्त जोडाक्षर लिहावे. अशा वेळी अनुस्वारानंतर येणाऱ्या अक्षराच्या वर्गातील अनुनासिकच पर-सवर्ण म्हणून वापरावे.

मराठीत लिहिताना पर-सवर्णाच्या या रकान्यात दिल्याप्रमाणे अनुस्वार देऊन लिहावे	हिंदी-संस्कृतमध्ये शुद्धलेखनाचे नियमासअनुसरून ते शब्द पर-सवर्णयुक्त लिहावेत.
पंकज	पङ्कज',
पंचानन	पञ्चानन,
पंडित	पण्डित,
अंतर्गत	अन्तर्गत,
अंबुज	अम्बुज.

परस-वर्ण केव्हा चालत नाहीत

य, र, ल, व, श, ष, स, ह, ळ, क्ष, ज्ञ यांच्यापूर्वी येणाऱ्या नासिक्य उच्चारासाठी केवळ (अनुस्वार)शीर्षबिंदू द्यावा.

उदाहरणार्थ: संयम, संरचना, संलग्न, संवाद, दंश, दंष्ट्रा, मांस, सिंह, खंळ, सँक्षन, संज्ञा' हे शब्द 'संय्यम, सौंरचना/संव्रचना, संल्लग्न, स‍उंवाद/संव्वाद, दंव्श, दञ्ष्ट्रा, माउंस/मांव्स, सिंव्ह, खंळ्ळ, सॅङ्क्षन, संव्ज्ञा' असे लिहू नयेत.
बहुवचनी नामाला प्रत्यय किंवा शब्दयोगी अव्यय लावताना : उदा० स्त्रियांत, शब्दांमध्ये, आम्हांला, तुमच्यासारख्यांना, वकिलांनी, जतूंपासून वगैरे
अनुस्वाराचा खणखणीत उच्चार नसेल तेव्हा. उदा० हं हं, चीं चीं, कोंकण, मुळगांवकर, आशा भोंसले वगैरे

परस-वर्ण/नासिक्य वर्ण केव्हा अनिवार्य आहेत

हिंदी किंवा संस्कृत लिहिताना
व्याकरणाच्या पुस्तकात किंवा शब्दकोशात उच्चार स्पष्ट करून दाखवण्यासाठी
सन्मान, मृण्मय, निम्न सारखी नासिक्य वर्णाची जोडाक्षरे असलेल्या शब्दांत
सामासिक शब्दांतला दुसरा शब्द ’अंत’ असेल तेव्हा. उदा० वेदान्त, देहान्त, सु्खान्त, शालान्त, सिद्धान्त वगैरे. असे न करता हे शब्द अनुस्वार वापरून अनुक्रमे वेदांत, देहांत, सुखांत, शालांत, सिद्धांत असे लिहिले तर त्यांचे अर्थ अनुक्रमे अनेक वेदांमध्ये, अनेक देहांमध्ये, सुखांमध्ये, शाळांमध्ये, सिद्ध पुरुषांमध्ये वगैरे, असे होतील.

हेसुद्धा पाहा

@@ ओळ १: / ओळ १: @@
-बोलताना जो नाकातून ओझरता असा उच्चार होतो त्या उच्चाराला अनुनासिक असे म्हणतात. आणि ज्या (वर्णाचा)अक्षराचा असा उच्चार होतो त्या अक्षराला अनुनासिक उच्चाराचे अक्षर असे म्हणतात.  उदा० '''अं''', '''हं''', (के)'''लें''', हिंदीमधले '''माँ''', फ़्रेन्चमधले रेस्त'''रां''' वगैरे. मराठी मुळाक्षरांमध्ये ङ, ञ, ण, न, म ही पाच नासिक्य व्यंजने आहेत.  या नासिक्य व्यंजनांपैकी ङ आणि ञ  या वर्णांचा  उच्चार शुद्ध अनुनासिक होतो. मात्र या पाचांमधल्या कोणत्याही अक्षराचा लगेच पुढे आलेल्या व्यंजनाशी संयोग झाला की त्या जोडाक्षराचा खणखणीत अनुनासिक उच्च्चार करतात.  मात्र नासिक्य वर्णाचा असा संयोग फक्त पर-सवर्णाशी करावा असा संस्कृतमध्ये संकेत आहे.  (उदा० क, ख,ग, घ हे, ङ चे परसवर्ण).
+बोलताना जो नाकातून ओझरता असा उच्चार होतो त्या उच्चाराला अनुनासिक असे म्हणतात. आणि ज्या (वर्णाचा)अक्षराचा असा उच्चार होतो त्या अक्षराला अनुनासिक उच्चाराचे अक्षर असे म्हणतात.  उदा० '''अं''', '''हं''', (के)'''लें''', हिंदीमधले '''माँ''', फ़्रेन्चमधले रेस्त'''रां''' वगैरे. मराठी मुळाक्षरांमध्ये ङ, ञ, ण, न, म ही पाच नासिक्य व्यंजने आहेत.  या नासिक्य व्यंजनांपैकी ङ आणि ञ  या वर्णांचा  उच्चार शुद्ध अनुनासिक होतो. मात्र या पाचांमधल्या कोणत्याही अक्षराचा लगेच पुढे आलेल्या व्यंजनाशी संयोग झाला की त्या जोडाक्षराचा खणखणीत अनुनासिक उच्च्चार करतात.  मात्र नासिक्य वर्णाचा(पर-सवर्णाचा) असा संयोग फक्त त्याच वर्गातील व्यंजनाशी करावा असा संस्कृतमध्ये संकेत आहे.  (उदा० क, ख,ग, घ या अक्षरांचा ’ङ’ हा पर(पुढचा)-सवर्ण).
@@ ओळ ६: / ओळ ६: @@
 {| class="wikitable"
 |-
-|[[पर-सवर्ण|पर-सवर्ण उच्चारणाने]] दाखविलेल्या अक्षराच्या उच्चाराचा शब्द मराठी लिपीत लिहिताना ||<small>[[शुद्धलेखनाचे नियम|शुद्धलेखनाचे नियमास]]अनुसरून [[पर-सवर्ण|पर-सवर्णाच्या]] ऐवजी या रकान्यात दिल्याप्रमाणे [[अनुस्वार]] देऊन लिहावा</small>
+|[[पर-सवर्ण|पर-सवर्ण]] जोडलेल्या व्यंजनाच्या उच्चाराचा शब्द ||हा शब्द मराठीत <small>[[शुद्धलेखनाचे नियम|शुद्धलेखनाच्या नियमांस]]अनुसरून [[पर-सवर्ण|पर-सवर्णाच्या]] ऐवजी या रकान्यात दिल्याप्रमाणे [[अनुस्वार]] देऊन लिहावा</small>
 |-
 | दङ्गा ||दंगा
@@ ओळ १९: / ओळ १९: @@
 |}
 == तत्सम ==
-[[तत्सम]] [[शब्द|शब्दातील]] अनुनासिकाबद्दल [[विकल्प|विकल्पाने]] [[पर-सवर्ण]] लिहिण्यास हरकत नाही.मात्र अशा वेळी [[अनुस्वार|अनुस्वारानंतर]] येणाऱ्या [[अक्षर|अक्षराच्या]] वर्गातील अनुनासिकच [[पर-सवर्ण]] म्हणून वापरावे.पहा [[शुद्धलेखनाचे नियम]]
+खणखणीत नाकात उच्चारले जाणारे अनुस्वारयुक्त [[तत्सम]] [[शब्द]] हिंदी-संस्कृतमध्ये लिहिताना पर-सवर्णयुक्त जोडाक्षर लिहावे. अशा वेळी [[अनुस्वार|अनुस्वारानंतर]] येणाऱ्या [[अक्षर|अक्षराच्या]] वर्गातील अनुनासिकच [[पर-सवर्ण]] म्हणून वापरावे.
 {| class="wikitable"
 |-
-|[[पर-सवर्ण|पर-सवर्णाच्या]] या रकान्यात दिल्या प्रमाणे [[अनुस्वार]] देऊन लिहावे किंवा||<small>[[शुद्धलेखनाचे नियम|शुद्धलेखनाचे नियमास]]अनुसरून मुळ[[पर-सवर्ण|पर-सवर्ण उच्चारणाने]] लिहिण्यास हरकत नाही
+|मराठीत लिहिताना [[पर-सवर्ण|पर-सवर्णाच्या]] या रकान्यात दिल्याप्रमाणे [[अनुस्वार]] देऊन लिहावे ||<small>हिंदी-संस्कृतमध्ये [[शुद्धलेखनाचे नियम|शुद्धलेखनाचे नियमास]]अनुसरून ते शब्द [[पर-सवर्ण|पर-सवर्णयुक्त]] लिहावेत.
 |-
 | पंकज||पङ्कज',
@@ ओळ ३५: / ओळ ३५: @@
 |}
+==परस-वर्ण केव्हा चालत नाहीत==
-== कंस अंश ==
+य, र, ल, व, श, ष, स, ह, ळ, क्ष, ज्ञ यांच्यापूर्वी येणाऱ्या
-य्, र्, ल्, व्, श्, ष्, स्, ह् यांच्यापूर्वी येणाऱ्या [[अनुस्वार|अनुस्वारांबद्दल]] केवळ [[शीर्षबिंदू]] द्यावा. 'ज्ञ' पूर्वीचा [[नासोच्चार|नासोच्चारही]] केवळ [[शीर्षबिंदू|शीर्षबिंदूने]] दाखवावा.
+[[नासोचार|नासिक्य उच्चारासाठी]] केवळ (अनुस्वार)[[शीर्षबिंदू]] द्यावा.
-* उदाहरणार्थ: संयम, संरचना, संलग्न, संवाद, दंश, दंष्ट्रा, मांस, सिंह, संज्ञा' हे शब्द 'संय्यम, संव्रचना, संल्लग्न, संव्वाद, दंव्श, दंव्ष्ट्रा, मांव्स, सिंव्ह, संव्ज्ञा' असे लिहू नयेत.
+* उदाहरणार्थ: संयम, संरचना, संलग्न, संवाद, दंश, दंष्ट्रा, मांस, सिंह, खंळ, सँक्षन, संज्ञा' हे शब्द 'संय्यम, सौंरचना/संव्रचना, संल्लग्न, स‍उंवाद/संव्वाद, दंव्श, दञ्ष्ट्रा, माउंस/मांव्स, सिंव्ह, खंळ्ळ, सॅङ्क्षन, संव्ज्ञा' असे लिहू नयेत.
+* बहुवचनी नामाला प्रत्यय किंवा शब्दयोगी अव्यय  लावताना : उदा० स्त्रियांत, शब्दांमध्ये, आम्हांला, तुमच्यासारख्यांना, वकिलांनी, जतूंपासून वगैरे
+* अनुस्वाराचा खणखणीत उच्चार नसेल तेव्हा. उदा०  हं हं, चीं चीं, कोंकण, मुळगांवकर, आशा भोंसले वगैरे
+==परस-वर्ण/नासिक्य वर्ण केव्हा अनिवार्य आहेत==
+* हिंदी किंवा संस्कृत लिहिताना
+* व्याकरणाच्या पुस्तकात किंवा शब्दकोशात उच्चार स्पष्ट करून दाखवण्यासाठी
+* सन्मान, मृण्मय, निम्न सारखी नासिक्य वर्णाची जोडाक्षरे असलेल्या शब्दांत
+* सामासिक शब्दांतला दुसरा शब्द ’अंत’ असेल तेव्हा. उदा० वेदान्त, देहान्त, सु्खान्त, शालान्त, सिद्धान्त वगैरे. असे न करता हे शब्द अनुस्वार वापरून अनुक्रमे वेदांत, देहांत, सुखांत, शालांत, सिद्धांत असे लिहिले तर त्यांचे अर्थ अनुक्रमे अनेक वेदांमध्ये, अनेक देहांमध्ये, सुखांमध्ये, शाळांमध्ये, सिद्ध पुरुषांमध्ये वगैरे, असे होतील.
 == हेसुद्धा पाहा ==
 * [[अनुस्वार]]