हिंदाल मिर्झा
Mughal Empire prince | |||
माध्यमे अपभारण करा | |||
विकिपीडिया | |||
स्थानिक भाषेतील नाव | هندل میرزا | ||
---|---|---|---|
जन्म तारीख | मार्च ४, इ.स. १५१९ काबुल | ||
मृत्यू तारीख | नोव्हेंबर २०, इ.स. १५५१ नांजरघर (Sur Empire) | ||
चिरविश्रांतीस्थान |
| ||
कुटुंब |
| ||
वडील | |||
भावंडे |
| ||
अपत्य |
| ||
| |||
अबूल-नासिर मुहम्मद [१] (४ मार्च १५१९ - २० नोव्हेंबर १५५१), टोपणनाव हिंदाल (चगताई भाषेमध्ये "भारताचा अधिकार घेणारा"), एक मुघल राजपुत्र आणि सम्राट बाबर, मुघल साम्राज्याचा संस्थापक आणि पहिला मुघल सम्राट यांचा सर्वात धाकटा मुलगा होता.[२] तो गुलबदन बेगम ( हुमायुन-नामाच्या लेखिका), दुसरा मुघल सम्राट हुमायूनचा धाकटा सावत्र भाऊ, तसेच तिसरा मुघल सम्राट अकबरचा मामा आणि सासरा देखील होता.
हिंदलची दीर्घ लष्करी कारकीर्द वयाच्या दहाव्या वर्षी सुरू झाली, व्हाईसरॉय म्हणून त्यांची पहिली नियुक्ती अफगाणिस्तानमधील बदक्षन येथे झाली. त्याने नंतर स्वतः ला एक यशस्वी आणि धैर्यवान सेनापती असल्याचे सिद्ध केले.[३][४] वयाच्या १९ व्या वर्षी, हिंदाल हा हुमायूनचा उत्तराधिकारी म्हणून मुघल सिंहासनाचा एक मजबूत आणि अनुकूल दावेदार मानला जात होता, ज्याने त्याच्या मोठ्या भावाचा तिरस्कार केला होता. तथापि, त्याचा बंडखोर सावत्र भाऊ, कामरान मिर्झा याच्या विपरीत, हिंदालने अखेरीस हुमायूंशी निष्ठा ठेवली आणि १५५१ मध्ये त्याच्या अकाली मृत्यूपर्यंत त्याच्याशी विश्वासू राहिला, जेव्हा तो कामरान मिर्झाच्या सैन्याविरुद्धच्या लढाईत मुघलांसाठी लढताना मरण पावला. त्यांच्या पश्चात त्यांची पत्नी आणि त्यांची एकुलती एक मुलगी, राजकुमारी रुकैया सुलतान बेगम होती, जिने आपला पुतण्या अकबरशी लग्न केले आणि १५५६ मध्ये मुघल राणी बनली.[५]
संदर्भ
[संपादन]- ^ Babur (Emperor of Hindustan) (1970). Susannah Beveridge, Annette (ed.). Bābur-nāma (Memoirs of Bābur), Volume 1. Oriental Books Reprint Corporation. p. 758.
- ^ Balabanlilar, Lisa (2012). Imperial identity in the Mughal Empire : Memory and Dynastic politics in Early Modern South and Central Asia. London: I.B. Tauris. p. 112. ISBN 978-1-84885-726-1.
- ^ Lal, Muni (1978). Humayun. Vikas Publ. House. p. 182. ISBN 978-0-7069-0645-5.
- ^ Gulbadan, p. 142
- ^ Burke, S. M. (1989). Akbar: The Greatest Mogul. Munshiram Manoharlal. p. 142. ISBN 978-81-215-0452-2.