टंचाई (अर्थशास्त्र)

आर्थिक संकल्पना म्हणून टंचाई "जीवनाच्या मूलभूत वस्तुस्थितीचा संदर्भ देते की मानवी आणि अमानवीय संसाधनांचा मर्यादित प्रमाणात अस्तित्वात आहे ज्याचा वापर सर्वोत्तम तांत्रिक ज्ञान प्रत्येक आर्थिक चांगल्याच्या मर्यादित जास्तीत जास्त प्रमाणात उत्पादन करण्यासाठी करण्यास सक्षम आहे." जर टंचाईची परिस्थिती अस्तित्वात नसती आणि "प्रत्येक वस्तूचे अमर्याद प्रमाणात उत्पादन केले जाऊ शकते किंवा मानवी इच्छा पूर्णतः पूर्ण केली जाऊ शकते ... तेथे कोणतेही आर्थिक वस्तू नसतील, म्हणजे तुलनेने दुर्मिळ असलेल्या वस्तू..." टंचाई ही मर्यादित उपलब्धता आहे एखाद्या वस्तूची, ज्याला बाजारात किंवा सामान्य लोकांकडून मागणी असू शकते. टंचाईमध्ये एखाद्या व्यक्तीकडे वस्तू खरेदी करण्यासाठी संसाधनांचा अभाव देखील समाविष्ट असतो. टंचाईच्या उलट मुबलकता आहे.

आर्थिक सिद्धांतामध्ये टंचाई ही महत्त्वाची भूमिका बजावते आणि "अर्थशास्त्राचीच योग्य व्याख्या" यासाठी ते आवश्यक आहे.

"सर्वोत्तम उदाहरण म्हणजे सामाजिक संपत्तीची वॉल्रासची व्याख्या, म्हणजे, आर्थिक वस्तू.[3] 'सामाजिक संपत्तीद्वारे', वालरास म्हणतात, 'मला सर्व गोष्टी, भौतिक किंवा अभौतिक (या संदर्भात काहीही फरक पडत नाही), जे दुर्मिळ आहेत, म्हणजे एकीकडे, आपल्यासाठी उपयुक्त आहेत आणि दुसरीकडे, केवळ मर्यादित प्रमाणात उपलब्ध आहेत."[4] - मॉन्टानी जी. (1987) ब्रिटिश अर्थशास्त्रज्ञ लायोनेल रॉबिन्स त्यांच्या अर्थशास्त्राच्या व्याख्येसाठी प्रसिद्ध आहेत ज्यात टंचाईचा वापर केला जातो:

"अर्थशास्त्र हे असे शास्त्र आहे जे मानवी वर्तनाचा शेवट आणि पर्यायी उपयोग असलेल्या दुर्मिळ साधनांमधील संबंध म्हणून अभ्यास करते."[5] आर्थिक सिद्धांत निरपेक्ष आणि सापेक्ष टंचाई या वेगळ्या संकल्पना म्हणून पाहतो आणि "ती सापेक्ष टंचाई आहे जी अर्थशास्त्राची व्याख्या करते यावर जोर देण्यास झटपट आहे."[6] सध्याचा आर्थिक सिद्धांत मोठ्या प्रमाणात सापेक्ष टंचाईच्या संकल्पनेतून तयार झाला आहे जो "माल दुर्मिळ असल्याचे सांगतो. कारण लोकांना वापरायच्या असलेल्या सर्व वस्तू तयार करण्यासाठी पुरेशी संसाधने नाहीत".[7][6]

संकल्पना

अर्थशास्त्रातील सॅम्युएलसनने परिभाषित केल्यानुसार आर्थिक टंचाई, मुख्य प्रवाहातील आर्थिक विचारांचे "प्रामाणिक पाठ्यपुस्तक" [८] "... जीवनाच्या मूलभूत वस्तुस्थितीचा संदर्भ देते की तेथे मर्यादित प्रमाणात मानवी आणि अमानव संसाधने अस्तित्वात आहेत जी सर्वोत्तम तांत्रिक ज्ञान आहे. प्रत्येक आर्थिक चांगल्याच्या केवळ मर्यादित जास्तीत जास्त प्रमाणात उत्पादन करण्यासाठी वापरण्यास सक्षम ... (उत्पादन संभाव्यता वक्र (पीपीसी) मध्ये वर्णन केलेले)."[1] जर टंचाईची परिस्थिती अस्तित्वात नसेल आणि "प्रत्येक चांगल्याची अमर्याद रक्कम असेल तर उत्पादित व्हा किंवा मानवाला पूर्णतः समाधानी हवे असेल... आर्थिक वस्तू नसतील, म्हणजे तुलनेने दुर्मिळ असलेल्या वस्तू..."[1]

ही आर्थिक टंचाई केवळ संसाधनांच्या मर्यादेमुळे नाही तर मानवी क्रियाकलाप किंवा सामाजिक तरतूदीमुळे आहे.[9][10] टंचाईचे दोन प्रकार आहेत, सापेक्ष आणि परिपूर्ण टंचाई.[9][11

दुर्मिळ माल

दुर्मिळ वस्तू म्हणजे $0च्या किमतीत पुरवलेल्या प्रमाणापेक्षा जास्त मागणी असलेली वस्तू. टंचाई हा शब्द मर्यादित वस्तूंच्या ताब्यासाठी संघर्षाच्या संभाव्य अस्तित्वास सूचित करतो. कोणीही असे म्हणू शकतो की, कोणत्याही दुर्मिळ चांगल्यासाठी, एखाद्याची मालकी आणि नियंत्रण हे दुसऱ्याचे नियंत्रण वगळते.[22] टंचाई तीन विशिष्ट श्रेणींमध्ये मोडते: मागणी-प्रेरित, पुरवठा-प्रेरित आणि संरचनात्मक.[23] जेव्हा संसाधनाची मागणी वाढते आणि पुरवठा सारखाच राहतो तेव्हा मागणी-प्रेरित टंचाई निर्माण होते.[23] जेव्हा मागणीच्या तुलनेत पुरवठा खूपच कमी असतो तेव्हा पुरवठा-प्रेरित टंचाई निर्माण होते.[23] हे मुख्यतः जंगलतोड आणि दुष्काळासारख्या पर्यावरणाच्या ऱ्हासामुळे होते. शेवटी, संरचनात्मक टंचाई उद्भवते जेव्हा लोकसंख्येच्या भागाला राजकीय संघर्ष किंवा स्थानामुळे संसाधनांमध्ये समान प्रवेश मिळत नाही.[23] हे आफ्रिकेत घडते जेथे वाळवंटातील देशांना पाणी उपलब्ध नाही. पाणी मिळवण्यासाठी त्यांना जलस्रोत असलेल्या देशांशी प्रवास करून करार करावे लागतात. काही देशांमध्ये राजकीय गट सवलती किंवा पैशासाठी आवश्यक संसाधने ओलिस ठेवतात.[23] पुरवठा-प्रेरित आणि संसाधनांच्या स्ट्रक्चरल टंचाईच्या मागणीमुळे देशासाठी सर्वाधिक संघर्ष होतो.[23]

दुर्मिळ वस्तू

नाण्याच्या विरुद्ध बाजूस दुर्मिळ वस्तू आहेत. या वस्तू मूल्यहीन असण्याची गरज नाही आणि काही एखाद्याच्या अस्तित्वासाठी अपरिहार्य देखील असू शकतात. फ्रँक फेटरने त्याच्या आर्थिक तत्त्वांमध्ये स्पष्ट केल्याप्रमाणे: "काही गोष्टी, जसे की अस्तित्वासाठी अपरिहार्य आहेत, तरीही, त्यांच्या विपुलतेमुळे, इच्छा आणि पसंतीच्या वस्तू होऊ शकत नाहीत. अशा वस्तूंना मुक्त वस्तू म्हणतात. त्यांना कोणतेही मूल्य नसते. अर्थशास्त्रज्ञ ज्या अर्थाने हा शब्द वापरतात. मोफत वस्तू म्हणजे ज्या गोष्टी अतिप्रमाणात अस्तित्वात असतात; म्हणजेच केवळ तृप्त करण्यासाठीच नव्हे तर त्यांच्यावर अवलंबून असलेल्या सर्व इच्छा पूर्ण करण्यासाठी पुरेशा प्रमाणात असतात." दुर्मिळ वस्तूंच्या तुलनेत, दुर्मिळ वस्तू अशा आहेत ज्यांच्या मालकीबद्दल कोणतीही स्पर्धा होऊ शकत नाही. कोणीतरी काहीतरी वापरत आहे ही वस्तुस्थिती इतर कोणालाही ते वापरण्यापासून प्रतिबंधित करत नाही. एखाद्या चांगल्या गोष्टीला दुर्मिळ समजण्यासाठी, त्याचे एकतर असीम अस्तित्व असू शकते, ताब्याची भावना नसते किंवा ती अमर्यादपणे प्रतिकृती बनवता येते.[22]