फत्तर आणि फुलें

होता डोंगरपायथ्यास पडला धोंडा भला थोरला; वर्षें कैकहि तरि न तो हाले मुळीं आपुला ! आनंदी फुलवेल एक जवळी होती सुखें राहत; बाळें सांजसकाळ हांसत तिचीं तैशींच कोमेजत !

थट्टेखोर फुलें हंसूनि ती वदलीं धोंड्यास त्या एकदां; "धोंडा केवळ तूं ! अरे, न जगतीं कांहीं तुझा फायदा !" संतापून तयांस फत्तर म्हणे " कां हीं वॄथा बोलणीं ? सारी सुंदरता इथेंच तुमची जाईल रे वाळुनी !"

धोंडयाच्या परि काळजास भिडले ते शब्द जाऊनियां; काळाठिक्कर यामुळें हळुहळू तो लागला व्हावया. पुष्पांच्या कवळ्या मनांतहि सले तें फत्तराचें वच; गेली तोंडकळा सुकून, पडलीं तीं पांढरीं फारच !

कोणी त्या स्थलिं शिल्पकार मग तों ये हिंडतां हिंडतां, त्याच्या स्फुर्तिस फत्तरांत दिसली काहंहींतरी दिव्यता; त्याची दिव्यकलाकरांगुलि न जों त्या फत्तरा लागली, श्रीसौंदर्यमनोरमा प्रगटुनी साक्षात् उभी राहिली !

वेडा पीर असाच गुंगत कुणी एकाकी ये त्या स्थळा, ती मूर्ती बघतांच तो तर खुळा नाचावया लागला ! त्यानें ती खुडुनी फुलें भरभरा पायीं तिच्या वाहिलीं, तों, त्यांची फुलुनी कळी खद्खदां सारीं हसूं लागलीं !

लावण्यकॄति ती वनांत अजुनी आहे उभी हांसत, पुष्पेंही बसलींत तीं बिलगुनी पायीं तिच्या खेळत !

- केशवकुमार (प्र. के. अत्रे)